ตลาดเก่าหนองจอก ตั้งอยู่ในทำเลที่เหมาะแก่การค้าขาย เนื่องจากบริเวณนี้เป็นจุดตัดกันของลำคลองหลายสาย อาทิ คลองแสนแสบ เป็นต้น ส่งผลให้พื้นที่นี้กลายเป็นศูนย์กลางชุมชน เป็นสถานที่พบปะ แลกเปลี่ยน ซื้อสินค้าและบริการต่าง ๆ

ชุมชนในสวนผลไม้บริเวณที่ราบลุ่มริมน้ำเจ้าพระยา ซึ่งมีคลองบางน้ำผึ้งไหลผ่านจึงทำให้พื้นที่มีความอุดมสมบูรณ์เหมาะแก่การทำสวนผลไม้ และมี “ตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง” เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญของชุมชน

ชุมชนที่มีต้นไผ่บงที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ทำให้พื้นที่มีลักษณะเป็นป่าไม้ไผ่ ก่อให้เกิดภูมิปัญญาและวิถีชีวิตที่เกี่ยวข้องกับไม้ไผ่ คือ การจักสาน

ชุมชนตลาดเก่าเเบบเรือนห้องแถวไม้อันเป็นสถาปัตยกรรมสมัยรัชกาลที่ 5 ที่โดดเด่น และเป็นพื้นที่ที่มีความหลากหลายทางด้านวัฒนธรรมไทย - จีน เห็นได้จากบรรยากาศของสถาปัตยกรรม รูปแบบวิถีชีวิต และการค้าขายของคนในชุมชน อาทิ ร้านขายยาจีนสมุนไพร ร้านทำทอง และร้านทำเส้นก๋วยเตี๋ยว เป็นต้น ซึ่งชุมชนยังคงรักษาวิถีชีวิตดั่งเดิมดังกล่าวมาจนถึงปัจจุบัน

ชุมชนชาวลาวเวียงจันทน์อายุเก่าแก่กว่า 200 ปี เป็นแหล่งผลิตขลุ่ยเรียกว่า "ขลุ่ยบ้านลาว" มาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 3 ตลอดจนปัจจุบัน ทั้งนี้ภายในพื้นที่ยังมีแหล่งผลิตหัวโขนที่มีชื่อว่า "บ้านศิลปะไทย"

ชุมชนกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่ ทั้งลาหู่ดำและลาหู่แดง ล้วนนับถือศาสนาคริสต์ ซึ่งหมู่บ้านตั้งอยู่ในพื้นที่ศูนย์พัฒนาโครงการหลวงหนองเขียว

บ้านปะอาวเป็นชุมชนที่ความเป็นมายาวนาน มีการทำอาชีพที่โดดเด่นคือทำหัตถกรรมเกี่ยวกับทองเหลือง ซึ่งงานทองเหลืองเป็นงานที่ทำด้วยมืองานแต่ละชิ้นก็จะไม่ซ้ำกันเลย

ชุมชนตลาดบางเขนเป็นชุมชนที่มีอายุมากว่า 100 ปี โดยภายในชุมชนจะมีตลาดและสถานที่เก่าแก่ที่คนในชุมชนร่วมกันอนุรักษ์รักษาไว้จนถึงปัจจุบัน ทั้งนี้ภายในชุมชนยังมีแหล่งประดิษฐ์งานศิลปะหัวโขนที่สำคัญชื่อว่า บ้านช่างหัวโขน ซึ่งสถานที่นี้มีการผลิตและทำหัวโขนโดยลุงถนอมมากว่า 50 ปี 

ชุมชนบ้านบางเทาเป็นชุมชนชาติพันธุ์ ที่ประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลามที่ยังคงแบบแผนการดำเนินชีวิตตามบัญญัติของศาสนาอย่างเคร่งครัด และเป็นชุมชนมุสลิมที่มีขนาดใหญ่มากที่สุดในจังหวัดภูเก็ต

หนองเรือตระการ จักสานไม้ไผ่ ไก่ย่างทางพาด ตลาดกะหล่ำ เลิศล้ำเพชรพลอยเจียระไน พระใหญ่ภูเม็งทอง

มัสยิดบางอ้อนับว่าเป็นมัสยิดที่มีสถาปัตยกรรมโดดเด่น และอนุรักษ์ความดั้งเดิมไว้ได้ดีที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศไทย โดยการบูรณะอาคารมัสยิดครั้งล่าสุดเกิดขึ้นหลังอุทกภัยครั้งใหญ่เมื่อ ปี พ.ศ. 2554

ชุมชนที่พักอาศัยติดบริเวณลำน้ำชีมาตั้งแต่อดีต และมีวิถีชีวิตเกี่ยวข้องกับลำน้ำชี